Het was hier even wat stiller, de verhuisstress zit me af en toe namelijk aardig hoog. Naast dat verhuizen op zich al chaotisch is, maakt autisme het er niet makkelijker op. Ik heb talloze lijstjes, probeer de structuur er in te houden maar alles lijkt wel tevergeefs tijdens het verhuizen. Niks gaat zoals gepland en alles ligt overal. Het rampscenario voor de autist.
Ik twijfelde lang of ik een blog wilde schrijven voor vandaag. Het gaat momenteel wat moeilijker doordat ik het veel te druk heb gehad en heb besloten eerst maar eens naar mijn lichaam te luisteren. Ik besefte me echter dat dat een hele grote stap is die ik voorheen altijd oversloeg, waardoor ik finaal op mijn bek ging. Keer op keer. Daarom besloot ik er een artikel aan te wijden. Want ze zeggen niet voor niets dat je pas voor een ander kan zorgen, als je voor jezelf kan zorgen.
‘Ik moet wel elke ochtend hetzelfde ontbijt hebben hoor, iets anders wil ik niet.’ ‘Ach, iedereen is een beetje autistisch, toch?’. Nee. Niet iedereen is een beetje autistisch. Ondanks dat het een veelgehoorde zin is en iedereen natuurlijk zo zijn gewoontes heeft, is niet iedereen autistisch. Net zoals dat elk druk persoon niet per se ADHD heeft en we bij een mindere dag ook niet spontaan depressief zijn. Maar dit is waarom we niet allemaal autistisch zijn.
Ik weet dat de titel uit keiharde woorden bestaat. Maar woorden die helaas voor voor mij wel de keiharde waarheid zijn geweest. Ondanks de fijne hulpverleners die het goed met me voorhadden, werd ik in de klinieken eigenlijk alleen maar zieker. En daar moet misschien ook eens aandacht voor zijn. Dat de manier waarop het nu gebeurd niet per se helpend is, maar dat de GGZ je ook zieker kan maken.
Zelf maak ik de laatste tijd veel minder gebruik van mijn smartphone. En ik moet eerlijk bekennen, het geeft me zoveel meer rust. Meer inspiratie en ook nog eens meer tijd voor de dingen die ik fijn vind om te doen. Daarom leek het me mooi vandaag een aantal tips te delen waarmee jij je schermtijd op je mobiele telefoon drastisch kan verminderen. Lees je mee?
Zelfdoding is een onderwerp waar een taboe op heerst. Dat kunnen we hoe dan ook concluderen. Het is een onderwerp waar we niet gemakkelijk over praten. Maar waar we wel meer over zouden moeten praten. Want door nu de vraag aan iemand te stellen, zou je een leven kunnen reden. En daarom moeten we het gesprek rondom zelfdoding openen. Omdat het levens kan redden. De strijd lichter kan maken.
Energie moeten we toch een beetje zuinig op zijn. We laden ons dan wel elke nacht op (als we geluk hebben), maar onze energie is zeker niet onuitputtelijk. Er zijn dan ook zaken waar je beter helemaal geen energie meer in kan steken, puur omdat het je alleen maar energie kost in plaats van oplevert. Daarom vandaag een aantal dingen waar je beter geen energie meer in kan steken. Vanaf nu.
Afgelopen jaar gaat ongetwijfeld voor mij de boeken in als een donker jaar. Niet alleen vanwege de crisis waarin we als land verkeerden, maar ook door de crisissen die ikzelf doormaakte. Maar tegelijkertijd is het ook het jaar waarin ik ondanks alles grote stappen zette en een jaar wat ik tegen enige verwachtingen in, toch maar weer heb gehaald. Toch de moeite waard om heel even bij stil te staan en waar ik dankbaar voor ben.
Vorige week plaatste ik een bericht met vrij kwetsbare foto’s. Bewust, omdat ik nu heel anders omga met mijn lichaam dan ik heel lang gedaan heb. Maar het riep ook vragen op – bij degenen die het niet eerder hadden gelezen. Toen besefte ik me dat ik er nooit echt op in ben gegaan dus vandaag een kwetsbaar verhaal, namelijk mijn verhaal over zelfbeschadiging.