Vorig jaar stond ik drie uur in de woonkamer van de kliniek, dit jaar mogen we eindelijk met zijn allen weer bij elkaar staan. Ik hoor je haast denken, waarom drie uur staan (op een paal)? Om geld in te zamelen voor last man standing van Mind. En dus sta ik dit jaar met mijn eigen team in Groningen om psychische problemen onder de aandacht te brengen.
September was me toch een maand, jeetje. Het ging werkelijk waar alle kanten op. Wat ook niet zo heel gek is, als je je bedenkt dat ik slechts een kleine drie weken weer thuis ben van een opname van vijf maanden. Maar het thuis zijn probeer ik -ondanks de moeilijke- momenten van te genieten. Ik heb dan ook een hoop blijmakers verzameld!
Na meerdere vragen gehad te hebben besloot ik er nu toch maar eens voor te gaan zitten, een persoonlijke update. Ondanks dat de situatie nog per dag veranderd ben ik inmiddels wel alweer twee weken thuis, weken waarin ik al weer een hoop gedaan heb en tegen genoeg aangelopen ben. Genoeg om over te vertellen dus.
De afgelopen maanden zijn maanden geweest die moeilijk samen te vatten zijn. Ik heb dalen gezien die dieper waren dan ik ooit heb meegemaakt en er zijn momenten geweest dat het laatste restje hoop door mijn handen glipte. Maar toch vocht ik door.
De afgelopen maanden heb ik verschrikkelijk diepe dalen doorgemaakt. Tot het punt dat ik dacht dat ik er echt nooit meer leven uit ging komen. Maar hier ben ik dan nog steeds, met een deken die momenteel ietsjes lichter is waardoor ik ook iets verder naar de toekomst durf te kijken. En weer wat lichtpuntjes kon zien.
Zoals uit mijn vorige update al wel bleek gaat het niet zo goed met me. En een nieuwe crisis betekent ironisch genoeg vaak ook een nieuwe haarkleur. En deze keer ging ik volledig de andere kant op. Van rood naar turquoise.
Het plan om wat meer met mijn blog aan de slag te gaan lag al helemaal klaar. Evenals een aantal toffe opdrachten voor werk en ook school stond voor de deur. En toen ging het weer mis in mijn koppie. Wat resulteerde in een crisis waarin de hulpverlening tijdelijk alle zeilen bij moest zetten.
Ik vind het echt bizar maar februari is ook gewoon alweer voorbij. Een maand met uitersten qua weer en gevuld met een hoop lichtpuntjes voor mij. En deze deel ik natuurlijk graag met jullie.
De eerste maand van het nieuwe jaar is alweer om. We zitten alweer een aantal weken in lockdown en het wordt er daardoor niet makkelijker op. Daarnaast had ik slechte dagen na de EMDR, maar ging het qua werk erg lekker. Al met al heb ik nog wel wat blijmakers weten te verzamelen!
Een 22 jarige creatieveling met een camera om haar nek en een schetsboek in haar hand. Schrijft teksten en gedichten, illustreert en animeert en gaat geregeld los op een metal concert.
Probeert om te gaan met de dagelijkse struggles die autisme, PTSS en depressie met zich meebrengen maar vooral om daar tussendoor de zonnestralen te blijven zoeken.
Leeft zich uit in haar voorliefde voor fashion, op een schildersdoek of door weer eens een bijzondere kleur in haar haar te gooien. Normaal is ook maar zo normaal.
Een 22 jarige creatieveling met een camera om haar nek en een schetsboek in haar hand. Schrijft teksten en gedichten, illustreert en animeert en gaat geregeld los op een metal concert.
Probeert om te gaan met de dagelijkse struggles die autisme, PTSS en depressie met zich meebrengen maar vooral om daar tussendoor de zonnestralen te blijven zoeken.
Onderdeel van Studio Ilonaa | KvK. 75618419
