Jeetje, wat is er een hoop gebeurd de afgelopen tijd. Ik ben verhuis, de crowdfunding voor een hulphond is online gegaan en er is al een hoop veranderd. De dagen vliegen voorbij, ik heb het druk maar op een fijne manier. En de tijd om jullie even bij te kletsen had ik nog niet genomen. Dus de hoogste tijd om daar weer even voor te gaan zitten.
Vandaag een ander bericht dan je gewend bent van mij, maar vandaag vraag ik om jullie hulp. De mensen die mij al langer kennen weten dat ik al lange tijd worstel met mijn mentale gezondheid. Ondanks dat ik hier de laatste tijd grote stappen in gezet heb, ben ik nog niet waar ik wil zijn. Maar er is hoop, alleen dit gaat me niet alleen lukken.
Ik kan wel zeggen dat afgelopen maand een bewogen maand was. Ik verhuisde van mijn ouderlijk huis naar een beschermde woonvorm. Ik doorliep een crisis maar herpakte mezelf en ik begin steeds meer mijn plekje te vinden in mijn nieuwe appartement. Het is niet altijd even makkelijk maar ik ben onwijs dankbaar voor de plek waar ik op dit moment verblijf en heb weer mooie lichtpuntjes verzameld.
Jeetje wat liep het allemaal raar. Waar ik de ene week te horen kreeg dat de wachtlijsten langer dan een jaar bleken te zijn, ging het vervolgens allemaal sneller dan verwacht. Ik kwam in gesprek met een woonstichting die per direct een plek vrij hadden. En inmiddels kan ik vertellen dat dat plekje officieel voor mij is. En vanaf 28 februari mag ik er ook echt gaan wonen. Dus tijd om te verhuizen!
Ik twijfelde lang of ik een blog wilde schrijven voor vandaag. Het gaat momenteel wat moeilijker doordat ik het veel te druk heb gehad en heb besloten eerst maar eens naar mijn lichaam te luisteren. Ik besefte me echter dat dat een hele grote stap is die ik voorheen altijd oversloeg, waardoor ik finaal op mijn bek ging. Keer op keer. Daarom besloot ik er een artikel aan te wijden. Want ze zeggen niet voor niets dat je pas voor een ander kan zorgen, als je voor jezelf kan zorgen.
De eerste maand van het nieuwe jaar zit er alweer zo goed als op. Het was een maand met chaos in mijn hoofd, veel onduidelijkheid maar ook zicht op nieuwe kansen. Ik zat heerlijk in de blogflow, voelde me steeds meer op mijn blog op dagbesteding en ging een weekje heerlijk weg. Genoeg lichtpuntjes om te verzamelen dus. Lees je mee?
Ik weet dat de titel uit keiharde woorden bestaat. Maar woorden die helaas voor voor mij wel de keiharde waarheid zijn geweest. Ondanks de fijne hulpverleners die het goed met me voorhadden, werd ik in de klinieken eigenlijk alleen maar zieker. En daar moet misschien ook eens aandacht voor zijn. Dat de manier waarop het nu gebeurd niet per se helpend is, maar dat de GGZ je ook zieker kan maken.
We zitten alweer eventjes in het nieuwe jaar, ik ben alweer een aantal weken thuis en er is een hoop gebeurd. Ik vond het dan ook de hoogste tijd voor een persoonlijke update. Er komen de laatste tijd namelijk veel artikelen online, want de inspiratie blijft maar komen. Alleen de tijd om even bij mezelf stil te staan had ik al een tijdje niet meer genomen, dus bij deze even een persoonlijke update.
Afgelopen jaar was een wiebelig jaar. Het ging alle kanten op, maar ondanks de diepe dalen zijn er ook mooie momenten geweest. En met oud en nieuw voor de deur lijkt het de hoogste tijd om eens terug te kijken op die blijmakers. Met natuurlijk de nodige foto’s erbij. Kijk je gezellig mee?
Een 23 jarige creatieveling met een camera om haar nek en een schetsboek in haar hand. Schrijft teksten en gedichten, illustreert en animeert en gaat geregeld los op een metal concert.
Probeert om te gaan met de dagelijkse struggles die autisme, PTSS en depressie met zich meebrengen maar vooral om daar tussendoor de zonnestralen te blijven zoeken.
Leeft zich uit in haar voorliefde voor fashion, op een schildersdoek of door weer eens een bijzondere kleur in haar haar te gooien. Normaal is ook maar zo normaal.
Een 23 jarige creatieveling met een camera om haar nek en een schetsboek in haar hand. Schrijft teksten en gedichten, illustreert en animeert en gaat geregeld los op een metal concert.
Probeert om te gaan met de dagelijkse struggles die autisme, PTSS en depressie met zich meebrengen maar vooral om daar tussendoor de zonnestralen te blijven zoeken.
