Ik weet dat de titel uit keiharde woorden bestaat. Maar woorden die helaas voor voor mij wel de keiharde waarheid zijn geweest. Ondanks de fijne hulpverleners die het goed met me voorhadden, werd ik in de klinieken eigenlijk alleen maar zieker. En daar moet misschien ook eens aandacht voor zijn. Dat de manier waarop het nu gebeurd niet per se helpend is, maar dat de GGZ je ook zieker kan maken.
We zitten alweer eventjes in het nieuwe jaar, ik ben alweer een aantal weken thuis en er is een hoop gebeurd. Ik vond het dan ook de hoogste tijd voor een persoonlijke update. Er komen de laatste tijd namelijk veel artikelen online, want de inspiratie blijft maar komen. Alleen de tijd om even bij mezelf stil te staan had ik al een tijdje niet meer genomen, dus bij deze even een persoonlijke update.
Afgelopen jaar was een wiebelig jaar. Het ging alle kanten op, maar ondanks de diepe dalen zijn er ook mooie momenten geweest. En met oud en nieuw voor de deur lijkt het de hoogste tijd om eens terug te kijken op die blijmakers. Met natuurlijk de nodige foto’s erbij. Kijk je gezellig mee?
Afgelopen jaar was een jaar vol met ups & downs. Naast de huidige crisis waarin we nog steeds verkeren heb ik zelf ook een aantal keer onwijs diep gezeten. Maar tegelijkertijd is het me ook gelukt hier weer redelijk uit te klimmen. Ik heb alles weer een beetje op de rit dus het leek me dan ook leuk een aantal favorieten van afgelopen jaar voor jullie op een rijtje te zetten.
Vorige week plaatste ik een bericht met vrij kwetsbare foto’s. Bewust, omdat ik nu heel anders omga met mijn lichaam dan ik heel lang gedaan heb. Maar het riep ook vragen op – bij degenen die het niet eerder hadden gelezen. Toen besefte ik me dat ik er nooit echt op in ben gegaan dus vandaag een kwetsbaar verhaal, namelijk mijn verhaal over zelfbeschadiging.
Als ik dit schrijf ben ik net een paar dagen thuis uit het Traumacentrum. Waar ik een hele intensieve, acht daagse behandeling aan ben gegaan. Onwijs intens, onwijs uitputtend maar ook ontzettend leerzaam. Inmiddels kan ik gelukkig ook zeggen dat ik weer thuis ben, hier was tot de dag van terugkomst nog onduidelijkheid over, maar ik ben gelukkig thuis. En wat is dat fijn zeg.
De afgelopen maand was een flinke rollercoaster. Van hele fijne momenten met vrienden en volop dingen ondernemen, naar opnieuw een opname. Deze keer op de gesloten afdeling. Ik ging keihard onderuit maar krabbelde voorzichtig weer op. Dus tijd om toch wat lichtpuntjes op een rijtje te zetten en wat meer te vertellen.
Vorig jaar stond ik drie uur in de woonkamer van de kliniek, dit jaar mogen we eindelijk met zijn allen weer bij elkaar staan. Ik hoor je haast denken, waarom drie uur staan (op een paal)? Om geld in te zamelen voor last man standing van Mind. En dus sta ik dit jaar met mijn eigen team in Groningen om psychische problemen onder de aandacht te brengen.
September was me toch een maand, jeetje. Het ging werkelijk waar alle kanten op. Wat ook niet zo heel gek is, als je je bedenkt dat ik slechts een kleine drie weken weer thuis ben van een opname van vijf maanden. Maar het thuis zijn probeer ik -ondanks de moeilijke- momenten van te genieten. Ik heb dan ook een hoop blijmakers verzameld!
Een 24 jarige creatieveling met een camera om haar nek en een schetsboek in haar hand. Schrijft teksten en gedichten, illustreert en animeert en gaat geregeld los op een metal concert.
Probeert om te gaan met de dagelijkse struggles die autisme, PTSS en depressie met zich meebrengen maar vooral om daar tussendoor de zonnestralen te blijven zoeken.
Leeft zich uit in haar voorliefde voor fashion, op een schildersdoek of door weer eens een bijzondere kleur in haar haar te gooien. Normaal is ook maar zo normaal.
Een 24 jarige creatieveling met een camera om haar nek en een schetsboek in haar hand. Schrijft teksten en gedichten, illustreert en animeert en gaat geregeld los op een metal concert.
Probeert om te gaan met de dagelijkse struggles die autisme, PTSS en depressie met zich meebrengen maar vooral om daar tussendoor de zonnestralen te blijven zoeken.
