Samen erdoorheen

catching butterflies illustratie samen erdoorheen

Inmiddels zitten we alweer twee weken thuis. Twee weken die ik samenvatte in een gedicht, om mijn gedachten op papier te kunnen zetten. En om je te laten weten dat we dit niet alleen doen, maar samen.

Met de dag groeit de paniek en angst,
Wetend, we hebben het niet meer in de hand.
We voelen ons opgesloten en alleen,
In ons ooit zo veilige land.

Velen zitten thuis,
Met zorgen om gezondheid en banen.
En het nieuws op televisie,
Is met de dag meer beladen.

Kinderen kunnen niet meer spelen,
Ouderen kunnen geen kant meer op.
En niemand kan ons vertellen,
Wanneer dit nou eens stopt.

De hele wereld is platgelegd,
Studenten in de lente op hun kamer.
Terwijl de mensen in de zorg,
Enkel nog werken en amper slapen.

Maar ondanks dat we stil zijn gelegd,
Beginnen we meer met elkaar te praten.
En daardoor weten we,
We doen dit niet alleen, maar samen.

Soms voelt het voor mij, als een jaar geleden. Toen ik in opname zat op een afdeling van de acute psychiatrie. De hele dag binnen zitten en geen kant op kunnen. En mezelf maar bezig houden met knutselprojecten.
Soms voel ik me opgesloten. En ik ben dolblij als ik de hond even lekker uit kan laten. Maar ik weet dat dit tijdelijk is. En ik sta er niet alleen voor. We doen dit samen.

Lees ook: Lief lichaam

Liefs,
Ilona

Voor meer teksten kan je me volgen op Instagram.

14 reacties

  1. Mooi gedicht. En wat een heftige tijden zijn dit. Heel gek vind ik het om dingen te missen die je vanzelfsprekend vond. Ik heb mijn bejaarde moedertje al gewaarschuwd: zodra het weer kan, knuffel ik haar helemaal plat!

  2. Heel mooi verwoord. Ik voel ook hoe we dit (op afstand) met elkaar doen. Heel waardevol, maar ik kijk ook echt uit naar het moment dat we weer letterlijk samen mogen zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *