Het gedicht schuilen, wat ik vorige week schreef. Omdat je niet altijd sterk wilt zijn. Hoeft te zijn. Kan zijn.
Je hoeft me niet te zeggen
Hoe er zon komt na regen
Te zeggen dat ik sterk ben
Met alweer de wind tegen
Elke keer mezelf voorbij
Soms ben ik moe van blijven lopen
Wachten op een kerend tij
Telkens maar blijven hopen
Je hoeft me niet te zeggen
Dat ik de wereld kan dragen
Ik heb al zoveel pijn en verdriet
Onderweg moeten verdragen
Dus zeg me niet sterk te zijn
Als ik soms wil huilen
Dan wil ik alleen je warme arm
Even bij je schuilen
Liefs
Ilona
15 reacties
Wat mooi geschreven! Inderdaad: soms wil je gewoon verdrietig zijn en een knuffel en wat troost. Verdriet is soms gewoon te groot en te veel om altijd maar sterk te zijn.
Dit raakt me enorm. Ik denk dat iedereen die ooit heeft moeten vechten voor zichzelf, in wat voor opzicht dan ook, hier veel herkenning uit haalt. Ik wel in ieder geval.
Ik ga hem doorsturen naar een coachee van me. Die zit precies op dit punt vast. Ik vermoed dat ze deze woorden wel even kan gebruiken.
Dankjewel, Ilona.
Jij ook bedankt
Wat mooi! En waar…
Dankjewel!
De vinger op de zere plek. Soms hoef je niets te zeggen en al helemaal niet wat je wel weet.
Precies!
Je kunt echt toveren met woorden!
Wauw, dankjewel!
Knuffels zijn altijd gratis ;)
Je bent lief ;)
Heel treffend. Nu ik er zo over nadenk, is het opvallend hoe vaak mensen je willen ‘opbeuren’, terwijl je soms gewoon even wil huilen (en dus schuilen;)).
Precies. Soms is dat genoeg
Dat heb je heel mooi verwoord Ilona.
Dankjewel!