Achter de deuren van een psychiatrische kliniek… | Deel 2

mental health depressie 3

Voor ik zelf opgenomen werd had ik eigenlijk geen idee wat er zich afspeelde in de psychiatrie. En het is iets waar je – denk ik – ook niet zo snel bij stilstaat, tot je er zelf mee te maken krijgt. En daarom deel ik vandaag iets meer over de ins & outs die bij zo’n opname komen kijken.

…gebeuren soms rare dingen

Bijvoorbeeld dat een drieëntachtig jarige groepsgenoot binnen komt lopen met een brandende joint. En deze vervolgens op de tijdschriften op de tafel neerlegt. Gebeurt je ook niet elke dag.

…hebben we corvee

Wat sommige mensen nog wel eens vergeten is dat borden en bestek zichzelf niet afwassen. We hebben hierom dan ook corvee taken, alleen niet iedereen lijkt te begrijpen dat je buiten de corvee tijden je eigen troep af moet wassen. Klein irritatiepuntje hier.

Benieuwd naar deel 1? Die kan je hier lezen.

basje

…hebben we een kat

Oke, we hebben geen kat op onze afdeling. Maar Basje (zo schijnt hij te heten) komt regelmatig bij ons op bezoek. Voor de nodige aandacht of om op zijn vaste plekje in de hoek van de bank te liggen.

…hebben we talloze activiteiten

Gezien onze dagen toch enigszins gevuld moeten zijn, hebben we doordeweeks verschillende activiteiten. Denk hierbij aan creatieve therapie, waar je kan figuurzagen tot aan naaien en kan kleuren tot aan beeldhouwen (in het klein). Ook hebben we verschillende sportactiviteiten en bijvoorbeeld muziektherapie.

handletteren 2 inspiratie

…zien we veel verpleegkundigen

De verpleegkundigen zijn ook maar mensen, en werken dus ook maar 8 uur per dag. En meestal maximaal 5 dagen per week. Dit betekent dat we een hoop verschillende gezichten zien op een dag. Want er is 24/7 verpleging aanwezig, die elkaar gedurende de dag afwisselen. En dit kan soms best vervelend zijn, helemaal wanneer er zieken zijn en er steeds andere flexwerkers (invallers) werken.

Ik hoop dat ik door middel van dit artikel weer iets beter een beeld heb kunnen geven van een opname.

Liefs,
Ilona

12 reacties

  1. Ik zou heel veel moeite hebben met andere bewoners en weet dat ik daar niet bepaald rustiger van wordt. Heb je wel je eigen kamer? Basje is dan wel weer een vette plus.

    1. Ik snap je wel, ik heb zelf ook geregeld irritaties en moeite met groepsgenoten. Ik heb gelukkig wel een eigen kamer waar ik me terug kan trekken, wel met gedeelde badkamer maar dat valt eigenlijk reuze mee. En Basje (en de geitjes op het terrein) zijn zeker een grote plus.

  2. Beste Ilona, ik kan ‘overal’ wel op reageren bij je verhaal, maar ik hou het even bij de kat. Die kan soms ook als therapeut gezien worden. Als je van katten houdt tenminste… Mij gaf de aanwezigheid van de kat rust in turbulente perioden. En soms denk ik ‘was ik maar een kat’…

    1. Die kat (en de geitjes op het terrein) werken ook echt heel rustgevend bij mij, en ik snap je gedachte volledig.

  3. Je schrijft het zo luchtig, ‘matter of fact’ en helder. Maar het zal ook wel heel zwaar en moeilijk zijn. Ik bewonder je dus des te meer dat je zo tegen je depressie vecht.

  4. Ja, er moet ook daar van alles gebeuren want niets gaat vanzelf. Telkens vreemde gezichten lijkt mij ook iets minder. Je moet toch ook vertrouwen en zo opbouwen met de mensen die er werken denk ik en telkens andere gezichten maakt dat niet echt makkelijk.

    1. Het is inderdaad niet altijd even makkelijk. Wanneer je hier langere tijd zit leer je langzamerhand de verpleegkundigen beter kennen, maar het vertrouwen opbouwen duurt (bij mij) vaak wel even inderdaad.

  5. Deze artikelen vind ik zo waardevol. Heel goed om te lezen hoe het er in de kliniek aan toe gaat. Het is voor velen (ook voor mij) toch een onbekende wereld en openheid is wat mij betreft heel goed.

  6. Weer een leuk en interessant artikel, erg leuk om zo een inkijkje te krijgen in een – voor mij – onbekende wereld.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *