Voor ik zelf opgenomen werd had ik eigenlijk geen idee wat er zich afspeelde in de psychiatrie. En het is iets waar je – denk ik – ook niet zo snel bij stilstaat, tot je er zelf mee te maken krijgt. En daarom deel ik vandaag iets meer over de ins & outs die bij zo’n opname komen kijken.
…gaat het alarm af
En ook aardig vaak. Omdat er iemand even de weg kwijt is, er per ongeluk op een pieper werd gedrukt of omdat een groepsgenoot het grappig vond het brandalarm af te laten gaan. Vond ik stiekem ook best wel een goede grap. Zo gebeurd er nog eens wat.
…wordt er gehuild
Soms lopen de emoties tijdens een gesprek hoog op, of zegt iemand iets wat een ander triggert. En zo komen er dus de nodige emoties bij kijken. En waar de een begint te huilen, wordt de ander boos en weer een ander loopt bij de situatie weg.
…wordt er gelachen
Maar het is niet alleen maar kommer en kwel. Zo af en toe kan het best gezellig zijn. En wanneer die ene groepsgenoot dan de zoveelste slechte grap uit zijn mouw schud, kan er nog best wel eens gelachen worden. En de verpleging (en wij natuurlijk ook) kon er best om lachen toen het brandalarm afging en ze ontdekten dat er niks aan de hand was.
…eten we gezamenlijk
Over het algemeen eten we gezamenlijk met de hele groep. En over deze maaltijden hebben we over het algemeen genoeg klachten. Het ontbijt en de lunch vallen nog mee, maar het avondeten is een ander verhaal. Om half 6 wordt er een kar uit de keuken gehaald. De kar gaat open en er komt je al een geur tegemoet waarbij je je afvraagt wat er nu weer op de borden ligt. Vervolgens mag je het dienblad met je naam erop eruit halen en kan je genieten van een maaltijd die 2 dagen van tevoren alvast gestoomd is. Heerlijk.
…zijn de nodige irritaties
Iedereen is opgenomen vanwege zijn/haar persoonlijke problemen. En ondanks dat iedereen elkaar accepteert, ontstaan er de nodige irritaties en spanningen. Maar dit is ook niet zo gek als je je bedenkt dat je 24/7 met elkaar leeft en op elkaars lip zit. Dus als iemand weer per se GTST wil kijken is niet iedereen hier altijd even blij mee. Maar we moeten het toch echt met 1 tv doen.
Vandaag wilde ik jullie op luchtige wijze een inkijkje geven in de psychiatrie, maar mocht je meer willen weten over de waarom van mijn opname, check dan even dit artikel.
Liefs,
Ilona
8 reacties
Hoera, ik raak op je blog (althans nu). Sorry, hoort niet bij dit artikel, maar wou het toch even vermelden. To the point nu.. Dat over ‘even de weg kwijt zijn en iemand op de alarmbel duwt’ herken ik zo goed. Al was het ikzelf die op de alarmbel had geduwd toen ik even de weg kwijt was laatst.. Ik klopte aan bij een onbekend iemand en ook Al vond ik dat zo angstig en wou ik liever weglopen dan het ‘avontuur’ aan te gaan, koos ik toch voor het laatste. Hierdoor weet ik exact wat ik wil in het leven. Het was wat ik nodig had, de bevestiging voor het leven. Zal ze altijd dankbaar blijven! Ik weet niet of ik er eigenlijk goed aan doe om je dit te vertellen, maar ik hoop het wel..
Yes het is je gelukt! Ik vind het mooi dat je dit met me deelt. Soms moet je -ongeacht je angsten- iets toch doen, om er later profijt van te hebben.
De toon is luchtig maar ondertussen weet je ook dat het heel lastig moet zijn je ook nog eens aan te passen.
Daar heb je helemaal gelijk in
Wat grappig om te lezen. Ik wens je natuurlijk wel veel sterkte daar!
Dankjewel, lief van je!
Haha, ik moest stiekem wel lachen om de humoristische manier waarop je dit beschrijft. Hoe serieus wordt een alarm daar nog genomen? ;) Prachtige quotes tussendoor trouwens! En sterkte daar, want het klinkt nu vol humor, maar dat zal niet overheersen.
Dankjewel! De humor overheerst hier inderdaad zeker niet, maar soms is het wel fijner het van de humoristische kant te benaderen. En het brandalarm werd aardig serieus genomen. Voor we het wisten stonden er drie verpleegkundigen inclusief brandblusser en de brandweer aan de telefoon in de woonkamer.