Lange tijd stond mijn leven enkel in het teken van mijn depressie. Ging ik van opname naar opname en was overleven het enige wat ik echt kende. Maar langzaam begin ik uit het hele diepe dal te klimmen en eerlijk, dat vind ik soms doodeng. Want het leven is soms onverwachts, ingewikkeld en best een beetje eng. Dus soms verlang is terug naar dat donkere vertrouwen, om me vervolgens te beseffen, dat nooit weer.
(on)bekend terrein
Mijn depressie is iets waar ik al heel lang bekend mee ben. Het ging de afgelopen jaren vooral bergafwaarts en ik liep de opname-afdeling in en uit. Het is ergens dan ook niet meer dan logisch dat ik gewend raakte aan die situatie. Ik weet hoe het is om me (sorry voor mijn woordgebruik) intens kut te voelen. Dag in, dag uit somber te zijn. Ik weet hoe het is om niet meer te willen leven en elke dag door te moeten vechten. Alleen er zijn dingen veranderd. In mijn leven en in mijn hoofd. Langzaam aan ben ik uit het diepste dal gekropen en kan ik zeggen dat ik positiever in het leven sta. Dat ik me beter voel dan ik in jaren gedaan heb. Maar tegelijkertijd vind ik dat doodeng. Want in heb dus helemaal geen idee hoe het is om echt te willen leven. Om doelen te willen maken en te kunnen genieten van het leven.
Loslaten
Ik ben nu op een punt gekomen waarop ik me besef dat de duisternis niet het enige is in mijn leven. Dat er ook weer mooie kanten kunnen zijn en er nog mooie dingen in de toekomst liggen. Alleen als je jarenlang gewend bent aan intense duisternis, is het doodeng om te vertrouwen op iets wat je heel lang niet gekend hebt. Ik vind het eng om de wijde wereld in te stappen en het avontuur van het leven weer aan te gaan. Ondanks dat dat echt is wat ik wil. En gelukkig hoeft het ook niet allemaal in één dag, maar mag het stapje voor stapje. Je hoeft niet altijd te weten hoe, als je maar weet dat je wil.
Omdat we het leven allemaal wel eens eng vinden. Omdat het eng mag zijn. Maar vooral omdat ik hoop je het gevoel te mogen geven dat je hierin niet de enige bent. Het leven mag eng zijn, maar dan gaan we gewoon met volle angst vooruit.
Liefs
Ilona
22 reacties
Zo herkenbaar dit. Ik weet nog dat ik… confuus bijna, mijn psycholoog verliet. Ons laatste gesprek zat erop, het ging goed met me en ik had haar niet meer nodig. We hadden afgesloten en waren het daar beide mee eens. En toen liep ik naar mijn fiets en dacht ik: wat nu? Wie ben ik eigenlijk?
Een depressie overheerst heel je leven. En dan is het raar om daar *ineens* afscheid van te moeten nemen (gaat niet ineens, maar je snapt me hopelijk). De regenbuien zijn weg, de wolken zijn uit elkaar gedreven en de zon komt erdoor. Opeens zijn er mogelijkheden die je eerst niet had.
Gek, even wennen, beetje onwerkelijk in het begin, maar bovenal HEEL FIJN!
(Ondertussen zit ik half te stuiteren op mijn bureaustoel, want ik weet hoe een depressie voelt en ik weet ook hoe het is om er EINDELIJK vanaf te komen! Dus chapeau, Ilona! Voor je harde werk.)
Aah wat fijn om te horen en dankjewel!
Ik denk dat ik dat wel begrijp. Maar inderdaad; wat je zelf al zegt: stapje voor stapje kom je er wel. Ik vind het vooral fijn om te lezen dat het beter met je gaat.
Dankje!
Zoals ik vaker zeg: jij kan alles. Volste vertrouwen in jou lieverd en je weet dat ik er voor je ben.
Tijd voor natuurhuisje? Hehe
Ooeh hehehe
Mooi hoe je je dit omschrijft. Je bent echt rete dapper meid. En er zijn heel veel mensen, inclusief ikzelf, die veel van jouw veerkracht kunnen leren.
Dankjewel!
Mooi geschreven en ik kan me ook goed voorstellen dat het eng is. Toch heb ik wel het gevoel dat er stapje voor stapje steeds meer zonlicht in je leven komt en daar ben ik blij om.
Zeker, elke dag een beetje meer
Dapper en eerlijk zoals je over je situatie schrijft. Met volle angst vooruit. Doen je kunt het, dat heb je inmiddels wel bewezen.
Thanks!
Probeer te genieten van je nieuwe leven, ga op ontdekking uit en ontdek het licht. Het is kort en krachtig gezegd, maar ik gun iedereen een fijn leven.
Bedankt!
Wat eerlijk en mooi dit! De wereld kent zoveel meer dan depressie, maar dat is allemaal ook veel en beangstigend en en en… Dat heb je heel mooi verwoord. Ik hoop zó dat je steeds meer die mooie kanten gaat zien en zult blijven zien.
Dankjewel
Als ik het zo lees denk ik alleen maar, wat goed dat je over doelen schrijft. Dat je niet weet hoe je ze kunt stellen maakt niks uit, het feit dat je daarover nadenkt laat in mijn ogen zien dat het beter gaat dan vroeger en dat daar nu ruimte voor is. Vind ik mooi im te lezen :) En ook al blijft het leven eng aanvoelen, als ik zo op je blog lees heb ik zeker het idee dat jij dat kunt.
Dankjewel!
Iedereen doet maar wat. Dat kan ik je verzekeren. Ook als je denkt dat anderen het allemaal voor elkaar hebben en dat ze precies weten hoe alles in het leven moet … Nope. We zijn allemaal maar stumpertjes (lieve stumpertjes) die ook maar wat doen en bang zijn of twijfelen, of het eng vinden om iets nieuws buiten de comfort zone te doen. Je hebt misschien zelfs een licht voordeel, omdat je vanuit een andere hoek komt en misschien veel sneller over je angst heen komt.
Spannend: het is een combinatie van een beetje angst, nieuwsgierigheid en durf. Durf heb je denk ik wel. En nu wordt je misschien ook steeds nieuwsgieriger en dan wordt het echt steeds een beetje makkelijker om iets nieuws te proberen. En soms onderneem je iets wat je helemaal niet leuk vindt: prima! Dan heb je weer wat geleerd :) En misschien doe je twee stapjes vooruit en dan een stap terug, ook niet erg. Maar vanuit mijn perspectief: ik denk dat je een mooie, spannende tijd tegemoet gaat. Alsof je inderdaad uit het donker het felle zonlicht in mag stappen. Als er een wolkje aankomt, geen paniek. De zon kan ook zomaar weer terugkomen.
Bedankt voor je onwijs mooie en waardevolle reactie!
Zo fijn dat het leven voor jou ook weer wat lichtpuntjes te bieden heeft. Want natuurlijk is het onbekende eng, vooral de vraag “of je het wel aan kunt”, maar dat is een kwestie van uitproberen, en in jouw geval kun je het zelfs begeleid uitproberen. En het is ook heerlijk als je zoveel nieuwe dingen weer mag ontdekken. En ja… natuurlijk is het soms een beetje veel en eng…. maar ja… daar is het het leven voor. Succes!
Dankjewel!