Ik weet dat de titel uit keiharde woorden bestaat. Maar woorden die helaas voor voor mij wel de keiharde waarheid zijn geweest. Ondanks de fijne hulpverleners die het goed met me voorhadden, werd ik in de klinieken eigenlijk alleen maar zieker. En daar moet misschien ook eens aandacht voor zijn. Dat de manier waarop het nu gebeurd niet per se helpend is, maar dat de GGZ je ook zieker kan maken.
Let op! Dit artikel kan als schokkend worden ervaren.
Uit de maatschappij
Gedurende drie jaar lang ben ik een hoop opgenomen geweest. Vaak lange periodes achter elkaar, waarbij ik echt uit de maatschappij getrokken werd. Ik kon erdoor niet meer naar school, zag mijn vrienden niet en zat dag in dag uit in de geïsoleerde omgeving van een kliniek. En dat maandenlang. Ik bracht mijn tijd veel door op de medium care, met regelmatige bezoekjes aan de HIC (High & Intensice Care) en op het laatst ook een langere opname daar. Mijn leven bestond uit therapie-onderdelen, zieke mensen om mij heen en gesloten deuren.
Focus op ziek zijn
Ik snap volledig dat ik in opnames belandde. Wanneer je een gevaar bent voor jezelf of anderen is het in veel gevallen niet haalbaar meer om thuis te blijven. Dus keerde ik regelmatig terug naar de afdeling om daar weer op adem te komen. Alleen doordat ik omringd werd door mensen die ziek waren en de hele dag draaide om ziek zijn, werd ik alleen maar zieker. Ik belandde ik een spiraal waarin ik niet meer wilde leven, maar hier ook niet meer uit kwam doordat de focus enkel op ziek zijn lag. Op het punt dat de behandelaren het ook niet meer wisten werd dus ook maar besloten mij op te nemen op een gesloten afdeling. En dan beland je achter metershoge hekken met prikkeldraad. Gesloten deuren overal. Op afspraak en onder begeleiding naar buiten. Of helemaal niet als ik weer eens iets had gedaan wat niet de bedoeling was. Dan zat ik 24 uur per dag binnen, of op de patio van 4 bij 3 meter. Tegen het metershoge hek aan te kijken. Of met uitzicht op de voordeur, kijkend naar hen die in en uitliepen met hun druppel (daarmee kon je deuren openen). Terwijl elke deur voor mij gesloten bleef.
Geen menselijkheid
Ik geef toe dat ik zelf ook niet altijd makkelijk was. Op de gesloten afdeling ging het met de dag achteruit, tot het moment dat ik echt niet meer geloofde dat ik er ooit nog levend uit zou komen. En toen begon de strijd. Ik liep weg, probeerde weg te komen en deed nog wel meer dingen die niet hadden gehoeven. En de warmte die ik zo hard nodig had leek verder weg dan ooit. Ik werd constant in de gaten gehouden, mocht niet naar buiten en kon zomaar hardhandig uit mijn kamer getrokken worden. Zat opgesloten met mijn eigen gedachten waardoor die alleen maar toenamen. Ik was suïcidaal, handelde daarna en beschadigde mezelf. En ik zat in een neerwaartse spiraal en de hoop dat ik er ooit nog uit zou komen was ik onderweg al kwijt geraakt.
Licht
Mijn laatste opname op de HIC was voor ik naar het traumacentrum zou gaan. Op het allerlaatste moment werd besloten dat ik niet naar Vorden mocht. Het risico was te groot. Daar ging het laatste beetje hoop. Maar mijn behandelaar zette alles op alles en na een dag lang bellen werd de dag van te voren besloten dat ik toch mocht gaan.Op de plek waar de deuren open waren, er volop verpleging aanwezig was en ik me eindelijk echt gezien voelde was het moment dat ik weer een lichtpuntje begon te zien. En af en toe begon te geloven dat er een weg uit was. Dat ik besloot absoluut niet meer terug te gaan naar de gesloten afdeling. De afdeling die me alleen maar zieker maakte.
En ja, ik heb hele lieve mensen ontmoet. De ervaringsdeskundige van de afdeling heeft mijn hand vastgehouden toen ik in duizend stukjes brak. Ik kan oprecht zeggen dat verpleegkundigen mijn leven gered hebben door er te zijn. Dat er mensen gevochten hebben voor mijn leven toen ik er zelf niet meer in geloofde. En hen ben ik intens dankbaar want zonder hun had ik dit ongetwijfeld niet meer geschreven. En dat is confronterend.
Zieke mensen maakt ziek
Daarnaast heb ik oprecht een hele hoop lieve mensen ontmoet tijdens opnames. Maar met weinig heb ik nog contact, en dat heeft een reden. Wanneer je hele leven bestaat uit ziek zijn en je omringt wordt door zieke mensen, kom je er ook amper meer uit. Je ziet namelijk geen andere voorbeelden meer, waardoor het nog moeilijker wordt om weer richting het ‘normale’ leven te gaan. Daarnaast is dat laatste sowieso vrij ingewikkeld na langdurige opnames. Je bent simpelweg niet meer gewend hoe het normale leven werkt als je zo lang in klinieken door hebt gebracht. Hospitalisatie noemen ze dat heel mooi. Van niet meer weten hoe je zelf een dag invult tot bang zijn zonder de controle, het is in het begin heel lastig. Hoe langer je blijft, hoe moeilijker de overstap.
Inmiddels ben ik al een tijd thuis en kan ik aan de ene hand concluderen dat het af en toe echt nodig is geweest. Maar tegelijkertijd ook dat de manier waarop de zorg nu is ingedeeld, het ook absoluut niet helpend is geweest voor mij. Het heeft mijn leven gered maar tegelijkertijd heeft het me ook zieker gemaakt dan nodig was. Ik heb er trauma’s bij gekregen en vind het soms nog steeds lastig thuis weer te functioneren. Daarnaast is een van mijn grootste angsten nog steeds de angst om weer terug te moeten. Want dat liever nooit weer.
Lees ook: Zelfdoding: Open het gesprek
Bedankt voor het lezen van dit persoonlijke artikel over de GGZ
Liefs
Ilona
Volg me voor meer ook op Instagram.
35 reacties
Hai Ilona,
Ik heb daar ook op de Hic gezeten…
Op die afdeling ging het nog (van de foto die je geplaatst heb, die door A. Gemaakt is , ik ken haar ook :) )
Ik zat daar afgelopen jaar met kerst en oud en nieuw… daarna ben ik er nogmaals gekomen op de HIC maar toen op 1… wat een hel was dat… was echt overleven!!! Begeleiding had nooit tijd zat alleen maar koffie te drinken op kantoor… nooit vroegen ze goe het ging… nee ze sluiten je daar alleen op, en laten je keihard in de steek. Zo van; je zoekt het verder maar uit..
Met velen escaleerde dat. Ik heb contact gehad en met alle vrouwen daar toen op de afdeling en ja, iedereen dacht het zelfde: wat doen we hier??? Velen kregen afentoe vrijheden en liepen dan weg… logisch toch?! Je verwacht geholpen te worden of iets… maar nee niks….
Zo ging dat op 1.
Op de Hic van jou foto, was toen nog wel iets van menselijkheid… ze waren vriendelijker, vroegen afentoe hoe het ging, en onderling was het contact veel rustiger… minder gespannen zeg maar…
Maar ik vind het fijn om te horen, dat het voor jou wel ok is geweest uiteindelijk.
De meeste patiënten / cliënten weten het ondertussen: opname, altijd samen zijn met lotgenoten, is niet helend. Of er ooit een dag komt dat de beleidsmakers dat ook beseffen? Ik ben er bang voor.
Rouw en integer stuk.
Dankjewel, we gaan het zien..
Wat een goed artikel zeg!!
Want ja, zo is het gewoon, niet alleen voor jou, maar voor velen met trauma’s.
Het zijn niet de mensen die er werken, maar het systeem wat niet goed is.
En dat is zo jammer!!
Dankjewel. En inderdaad, het is vooral het systeem wat het probleem is.
Vreselijk dat je je zo hebt gevoeld. Des te knapper dat je dit zo hebt kunnen opschrijven. Ik hoop dat je het ooit allemaal een plek kunt geven. Voor nu een hele dikke knuffel.
Dankjewel!
Ik heb hier dus eigenlijk nooit over nagedacht. Maar ik kan het me zo goed voorstellen. Verschrikkelijk. Ik ben zo blij dat het beter gaat nu.
Dankjewel
Ontzettend trots ben ik op je en dat weet je. Je hebt je er heel goed doorheen geslagen.
Thanks lieverd
Ja, ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen.
Het is een vreselijk lastige situatie.
Hopelijk gaat het vanaf nu beter.
En, nog belangrijker, hoop dat dat zo blijft.
Het is niet het gewenste effect van de GGZ, maar ik geloof je meteen. Mijn ervaringen met de GGZ zijn ook niet al te positief helaas.
Vervelend om te horen
Heel erg heftig om te lezen. Ik kan me goed voorstellen dat dit soort opnames juist averechts kunnen werken. Naar dat je dit hebt moeten meemaken. Ik hoop vooral dat ze de (jeugd)GGZ eindelijk eens op een andere manier invulling gaan geven.
Dat hoop ik ook
Zó goed dat je dit schrijft.
Ik begrijp heel goed dat een opname soms de enige oplossing is, maar ik snap ook wat je zegt.
Toen ik zelf ooit een foldertje kreeg over een eventuele behandeling met opname, heb ik me daar met alles wat in me was tegen verzet. Sommige mensen snapten dat niet. Mijn huisarts gelukkig wel: “Jij slaapt in je eigen bed.” En alles wat jij hier schrijft, was waar ik bang voor was. Ik ben nog altijd blij dat ik het destijds niet gedaan heb.
En nogmaals: ik snap dat het soms niet anders kan, maar ik denk dat het als het maar éven kan voorkomen moet worden.
Diegene die je hand vasthield, klinkt zo menselijk en waardevol. Volgens mij is dát wat je het meest nodig hebt. Dat en een luisterend oor én vertrouwen.
Dankjewel. Ik snap het heel goed dat je je er tegen hebt verzet. Pas toen ik in een opname van een vrijstaande (trauma)kliniek terecht kwam voelde ik echt warmte en had ik zoiets van ‘zo kan het dus ook’..
Ik weet gewoon niet wat te schrijven … sorry
Maakt niet uit
Heel heftig deze blogpost maar ik was me er al van bewust. Uit je bekende omgeving, zonder de mensen en dingen die je goed doen en dan ook nog tussen al het volk wat ook nog problemen heeft. Volgens mij stond het van de week ook in de krant maar blijf het heftig vinden als ik het zo lees. Uiteraard zal geld ook een rol spelen.
Ja helaas helpen de bezuinigingen niet mee
Soms moet het een ervaringsdeskundige zijn die bepaalde zaken aan het licht brengt en mensen, verplegers, artsen, verzorgenden, help om zaken te veranderen. Maar daar moet je dan ook wel net zin in hebben. Elke generatie gaat het verzorgen én helpen van mensen met mentale problemen anders, en hopelijk beter. Net zoals in de fysieke medische wereld er steeds met voortschrijdend inzicht nieuwe behandelingen en methodes worden ontwikkeld en toegepast. Dat maakt het niet makkelijker, om om te gaan met wat een persoon heeft meegemaakt.
Goed dat je je verhaal deelt! En goed dat het nu ietsjes beter gaat. Kleine stapjes.
Daar heb je gelijk in, ik hoop dat we stapje voor stapje de zorg wat beter kunnen maken met zijn allen. Want er zijn genoeg met goede intenties.
Ik schrik van de zin. ‘Ik heb er trauma’s bijgekregen.’ Dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest. Ga je dat ooit nog delen met de hulpverleners zodat ook zij ervan leren of is dat te heftig voor je?
Jammer dat je niet eerder naar het Traumacentrum bent doorverwezen, maar terugkijken heeft geen zin. Je bent er uiteindelijk geholpen en daar gaat het om.
Ik ben nu wel aan het kijken wat de mogelijkheden zijn, vooral omdat ik toch berichten krijg die bevestigen dat ik niet de enige ben hierin. En inderdaad, ik probeer vooral vooruit te kijken.
De hardheid ipv een knuffel ..
Vréselijk 😪😱😳🤯🤢😪😭
Zó érg T lijkt wel een straf
Daarná gelùkkig fijner Dát is wat je nodig hebt N verdiend N naar verlangt
Élk mens
Hóe kunnen mensen geloven in die eerst genoemde onpersoonlijke aanpak ??
Alleen díe vraag al is gèkmakend 😱
Spijt mij vréselijk voor je 😪😱😳🤯🤢😭
Gelùkkig heb jij een gróót hàrt van goud
Geen gezwets; écht 😌✌🌫🌩⛈🌦🌥🌤☀️, 🤓
Soms voelde het ook eerder als een straf dan als hulp. Ondanks dat een hoop mensen ongetwijfeld goede intenties hadden.
Wat mooi dat je hier zo open over schrijft, ik ben er even stil van.
Dankjewel.
Ik kan me totaal voorstellen, dat je zo voelt. Dat geldt overigens ook voor andere medische ziekten. Ook daar is de patient ZIEK, en nieet nog voor 60% gezond. Ik ken de psychiatrie niet, maar ik persoonlijk ben van mening dat je met liefde, waardering van de kwaliteiten van iemand en vooral ook geduld, het verste komt. OOk mensen iets tegen hun wil opdringen of mensonwaardig, respectloos behandelen, brengt niet de basis voor een behandeling. Want wie zijn wij, om te bepalen hoe iemand moet zijn? Ik hoop dat jij je nieuwe en oude trauma’s kunt overwinnen. Heel veel succes!
Daar sluit ik me volledig bij aan. En dankjewel.
Wat heftig dat je dat zo ervaren hebt. Ik kan me ergens wel voorstellen dat het niet helpt om tussen de zieke mensen te zijn die het zelf ook niet meer zien zitten, want die gevoelens beïnvloeden je ook wanneer je daar bent. Maar misschien zijn er ook mensen die daar juist steun uit kunnen halen? Ik hoop dat je nu therapie hebt (gevonden) die beter bij je past en waar je uit kunt halen wat je nodig hebt!
Ja, je steunt elkaar ook wel weer. Ik heb nu gelukkig fijne hulpverleners om me heen!
Ik kan niet oordelen noch veroordelen, alleen maar lezen en begrijpen hoe jij je gevoeld hebt. En dat was niet best om het zachtjes uit te drukken. Fijn dat het dan nu toch langzaam wat beter wordt.