Een onderwerp wat vaak veel discussies te weeg brengt, is het onderwerp medicatie. Bij een psychische stoornis kan er namelijk voor gekozen worden om het herstel te ondersteunen door medicatie. Iets wat bij mij ook het geval is. En vandaag belicht ik, op aanvraag, mijn mening over dit onderwerp wat uitgebreider. Omdat hier over gepraat mag worden.
Laat ik om te beginnen even zeggen dat ik in dit artikel mijn persoonlijke mening geef over de discussie ‘pillen of praten’. Iedereen mag zijn of haar mening hebben, en die wil ik ook respecteren, maar daarbij ook de vraag of jullie mijn mening ook willen accepteren.
Ik weet nog goed, dat toen ik naar de huisarts ging vanwege mijn slaapklachten, ik dolblij was dat ik iets meekreeg voor het slapen. Ik sliep 1 à 2 uur en dat brak me echt op. Toen ik echter werd doorgestuurd naar het GGZ, kreeg ik ook een psychiater. En naast de slaapmedicatie schreef hij ook antidepressiva voor. En antidepressiva slik ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Inmiddels is dit echter wel het vierde soort antidepressivum wat ik probeer.
Het was voor mij namelijk nogal een zoektocht voor ik pillen vond die ook daadwerkelijk deden wat ze moesten doen. Sterker nog, de eerste weken voelde ik me er alleen maar slechter door. Lichamelijk en mentaal.
Maar uiteindelijk, na maanden proberen en zoeken naar de juiste dosering, kwamen we terecht bij een antidepressivum wat wel aansloeg. En dat maakte voor mij toch wel echt een verschil. Mijn gedachten voelden lichter, ik kwam makkelijker mijn bed uit en het lukte me langzamerhand om de dagelijkse activiteiten weer op te pakken.
Lees ook: Wanneer opgeven geen optie is
Maar ondanks dat ik een stuk beter slaap, en beter in mijn vel zit, lossen de pillen niet alles op. En dat is logisch. Er zitten bepaalde negatieve gedachtepatronen in mijn hoofd, die een pilletje niet zomaar weg kunnen nemen. En ik geloof dat een combinatie van pillen en praten hierom ook het beste is. Want met pillen pak je (meestal) de oorzaak van het probleem niet aan. En pas als je je bestaande gedachtepatronen leert te doorbreken, kan je toewerken naar een gezondere geest.
Dus ja, pillen kunnen zeker een positief effect hebben. Ik slaap de meeste nachten gewoon aan een stuk door, ik pieker minder en ik voel me in het algemeen gewoon wat beter. Maar ondertussen werk ik nog hard aan de situatie in mijn hoofd, samen met verschillende therapeuten. En dan hoop ik dat ik uiteindelijk de medicatie weer af kan bouwen. Maar als dat niet lukt, ben ik door (voorlopig) ook oké mee.
Hoe sta jij in de hele ‘pillen of praten’ discussie?
Liefs,
Ilona
26 reacties
Erg goed en prettig geschreven Ilona! Ik heb nu sinds 5 maanden medicatie voor mijn depressie en angst. En het helpt mij zeker, de eerste weken waren een hel, maar inmiddels heb ik meer energie en sta ik positiever in het leven. Tegelijkertijd volg ik therapie bij HSK en de combinatie is naar mijn mening echt aan te raden. De medicatie is een steun in de rug om ook beter en positiever in je herstel te staan!
Groetjes Rian
Wat fijn om te horen dat het zo goed voor je werkt! En ik ben ook helemaal voor de combinatie.
Het lijkt me sowieso noodzakelijk om naast pillen ook therapie te doen. Dus niet alleen medicatie en verder niets.
Dat ben ik zeker met je eens.
Goed beschreven. Ik denk dat het vooral verschilt per persoon. Ik heb nooit pillen hoeven slikken al heb ik wel verschillende trajecten bij de GGZ gehad. Ik hou er ook niet van om anderen daarover te veroordelen. Het gaat erom dat mensen beter worden. Dus moet er gezocht worden naar de juiste behandeling per persoon.
Inderdaad! En dat hangt gewoon heel erg van de persoon en de problematiek af.
Ik vind vooral dat het taboe zou moeten verdwijnen. Mijn tante vindt het verschrikkelijk dat ze al zo veel jaren ‘pretpillen’ slikt. Ik denk dan juist: de een slikt ze voor hoge bloeddruk, jij omdat je ze nodig hebt het leven wat gemakkelijker te leven.
Precies dit!
Mooi dat je jouw mening deelt. Sowieso denk ik dat het heel erg van de persoon en situatie af hangt wat het beste is, pillen, praten, of een combi daarvan.
Daar ben ik het inderdaad mee eens!
Goed stuk. Medicatie, mits je het goede middel hebt gevonden en praten is m.i. een prima combinatie.
Ik heb er geen verstand van (gelukkig), maar ik las toevallig net het boek ‘Kijken in de Ziel’, waarbij Coen Verbraak een aantal psychiaters interviewt en de meeste zijn ook voor de combi. Het ergste onderdrukken met de pillen en dan verder gaan praten en de pillen proberen weer af te bouwen.
Succes met het verdere verloop en eigenlijk is het misschien wel fijn dat er zoveel discussie over is, zodat veel mensen ook veel gaan uitproberen en resultaten kunnen gebruiken etc?
Dat klinkt ook wel echt als een interessant boek! En daar heb je inderdaad gelijk in.
Ik zal zelf niet snel voor pillen kiezen maar als mensen het doen vind ik dat ze verplicht bij een psych moeten lopen. Het zijn geen aspirientjes ze kunnen vervelende gevolgen hebben.
Dat ben ik helemaal met je eens! Vind sowieso dat dit soort medicatie echt door professionals voorgeschreven moet worden, en niet zomaar door de huisarts.
Hier heb ik geen ervaring mee, maar denk dat medicatie een goede ondersteuning kan zijn.
Die periode waarin je nog moet zoeken naar de juiste medicatie en dosering lijkt me wel heel frustrerend. Verder denk ik dat de combinatie inderdaad vaak het beste zal zijn.
Ja dat was het zeker, vooral als je je in eerste instantie alleen maar slechter begint te voelen, maar toen het eenmaal begon te werken was dit zo fijn.
ik ken dit verschijnsel dus niet , heb dan ook geen ervaring met die pillen
maar wat ik wel weet , is dat een goed gesprek , vaak oplossing bied
als ik dan daar jou ervaring naast leg wat betreft de werking van zo’n pil
zou dat de juiste weg zijn
suc6
Dankjewel
Wat mooi om je mening te lezen. Knap ook dat je hier zo open over bent!
Dankjewel Kristel!
Ik sta er hetzelfde in! Heb het zelf ook ooit geslikt, maar ben daar – op eigen houtje, niet zo slim – toen plots mee gestopt omdat ik dacht dat het zonder beter was. Ik ben helemaal niet tegen pillen, maar ben geen voorstander van zomaar medicatie voorschrijven zonder ook te praten.
Dat snap ik!
Mooi genuanceerd artikel. Ik sta er hetzelfde in als jij. Bezig aan mijn tweede ‘soort’ antidepressiva. Ik merk wel verschil tussen deze en de eerste en op sommige punten is dat positief en op andere weer negatief. Nouja, ik vind deze tot nu toe oké. Ik merk ook dat ik hierdoor beter uit bed kan komen en de dagelijkse dingen kan doen. Toen dat net begon, vond ik het zo’n geweldige gewaarwording. Na jaren ‘strijd’ pakte ik eindelijk de kleine dingetjes weer op (dek aan iets stoms als de was opvouwen in plaats van een week laten hangen).
Dankjewel. En zo herkenbaar, ik vond het ook zo fijn toen ik echt het verschil begon te merken.