Positieve lessen die mijn pup mij leerde

We zijn inmiddels ruim drie maand samen. Drie maanden vol met ups en downs, maar drie maanden waarin ik ook steeds meer geluksmomenten ben gaan ervaren. En waarin mijn kleine dondersteen me stiekem ook al wat lessen heeft bijgebracht, die we allemaal misschien wel eens kunnen gebruiken. Daarom vandaag een aantal positieve lessen die mijn pup mij leerde.

De lat lager leggen

Iets wat Bounty mij keer op keer leert, is dat ik de lat soms wat lager moet leggen. Niet alles hoeft in één keer perfect te gaan. Niet alles hoeft allemaal tegelijk en we hoeven niet alles nu al te kunnen. We doen het stapje voor stapje en daarin mag ik de lat af en toe zeker wat lager leggen.

Genieten van kleine momenten

Oh, wat geniet ik meer van de kleine momenten zeg. Als het zonnetje lekker schijnt. Of juist als meneer als een gek door de plassen springt. Want even serieus, waarom zou je niet mee doen met zo’n vrolijke pup? Gewoon even lekker gek doen en genieten van hoe het nu is. Straks is later.

Naar buiten gaan helpt (bijna) altijd

Vaak als ik me slecht voel heb ik de neiging binnen weg te kruipen. Maar met een hond kan dat simpelweg niet meer, ik moet het huis wel uit. En vaak kom ik er eenmaal buiten achter dat het toch wel lekker is te gaan wandelen. Helemaal met een vrolijke pup om je heen.

Minder telefoon, meer nu

Oh wat hou ik van de knuffelmomentjes en de buikkriebeltjes tussendoor. En ik merk dat ik veel minder op mijn telefoon zit en veel liever samen met mijn hond ben. Gewoon fijn samen zijn en genieten van elkaar is soms al genoeg.

Mooie plekken liggen om de hoek

Je hoeft niet altijd ver te rijden of ver te fietsen. Soms kan ik al ultiem genieten van een wandeling in het hondenparkje om de hoek. Als de zon schijnt en de dauw nog op het gras ligt is het ook daar prachtig. Dus we hoeven niet altijd ver te reizen, soms hoeven we alleen maar simpelweg naar buiten te stappen en te genieten van waar we zijn. Of simpelweg genieten van de onbezonnenheid van een pup.

Samen is niet alleen

Dankzij Bounty ben ik nooit meer, maar dan ook echt nooit meer alleen. Iets wat soms onwijs geruststellend kan voelen. Bounty gaat niet weg, wat er ook aan de hand is. Zijn trouwe, donkerbruine oogjes volgen me overal en na een moeilijke dag kruipt hij met evenveel liefde tegen me aan op de bank. Dus ik hoef het niet meer alleen te doen.

Lees ook: (P)update: De eerste drie maanden samen

Zo zie je maar weer, dat zo’n pluisbal je toch een hoop mooie lessen kan meegeven. Hulphond of niet.

Liefs
Ilona