Vorige week plaatste ik een bericht met vrij kwetsbare foto’s. Bewust, omdat ik nu heel anders omga met mijn lichaam dan ik heel lang gedaan heb. Maar het riep ook vragen op – bij degenen die het niet eerder hadden gelezen. Toen besefte ik me dat ik er nooit echt op in ben gegaan dus vandaag een kwetsbaar verhaal, namelijk mijn verhaal over zelfbeschadiging.
Let op, dit verhaal kan als heftig worden ervaren, beslis dus voor jezelf of je verder wilt lezen of niet.
Het ontstaan van zelfbeschadiging
Ik krijg er vaker vragen ver, op mijn blog, in het dagelijks leven. Gewoon omdat ik ook in t-shirt loop of soms mijn mouwen op stroop. Dan is het nou eenmaal zo dat mijn littekens opvallen. Ze tekenen mijn verhaal. Wat ik vandaag openlijk wil vertellen omdat het een onderwerp is waar je over mag praten en vragen over mag stellen.
Mijn verhaal is lang ongezien gebleven, omdat ik handig was in het verbergen. Maar mijn verhaal gaat al heel wat jaren terug. Het hangt samen met mijn trauma’s, maar daar ga ik inhoudelijk niet op in, in dit artikel.
Mijn trauma’s speelden zich namelijk grotendeels af toen ik twaalf jaar oud was. Dit zorgde er voor dat mijn hele leven op zijn kop kwam te staan. Ik keerde in mezelf, durfde (tot anderhalf jaar geleden) niet te praten over wat er was gebeurd en wist me geen raad met mijn emoties. Dit zorgde ervoor dat ik uiteindelijk uit kwam op zelfbeschadiging. Iets wat heel onschuldig begon met krassen die onzichtbaar wegtrokken begon jaar in jaar uit steeds verder uit te hand te lopen.
Het was voor mij vooral een manier om even te voelen. Niet van binnen, maar concrete pijn te kunnen voelen. Even uit mijn hoofd, in het nu te kunnen zijn. Daarnaast is het zo dat als je pijn voelt, je lichaam een stofje aanmaakt om de pijn tegen te gaan. Waardoor je je heel even, iets beter voelt. Het is juist dat wat het ook zo verslavend maakt. De drang om heel even verdoofd te worden. Even de pijn te voelen in plaats van alle emoties die muurvast zitten. Het is dan ook een uiting die veel voor komt in de psychiatrie, maar waar nog (veel te) weinig over wordt gesproken.
Hoe gaat het nu?
Ik durf er inmiddels open over te schrijven en durf inmiddels ook mijn littekens te tonen, maar daar heb ik een lange weg voor afgelegd. Want mensen hebben er een mening over. Mensen kijken. Mensen staren. Dat laatste is misschien wel het lastigste van allemaal. Degene die de vraag niet durven te stellen en dus maar blijven kijken. Met hun blik gefocust op je arm, maar ondertussen het hele gesprek er omheen lopen. Want heus, je mag er naar vragen. Ik ben er niet trots op en ik loop er niet mee te koop, maar het is wel onderdeel van mijn verhaal. Wat er ook mag zijn.
Het doet me nu vooral pijn dat ik zo lang vast heb gezeten in mezelf waardoor ik geen enkele mogelijkheid zag om het op een andere manier op te lossen. Waardoor ik nu levenslang getekend ben door littekens. Ik kan wel zeggen dat ik vandaag op de dag precies vier weken van de zelfbeschadiging af ben. Wat best even een strijd is geweest. Het was mentaal een hele omschakeling en ik heb me ook nooit beseft hoe zeer het werkt als verslaving. Dus ik denk dat ik er in die zin ook nog wel een tijdje door achtervolgd zal worden. Maar tegelijkertijd ben ik deze keer wel heel vast besloten het anders te willen doen en anders met mezelf om te willen gaan. Want denk ik de belangrijkste stap is. Ik moet toch ergens beginnen.
Lees ook: Je lichaam omarmen | Mental Monday
Ingewikkeld
Ik ben vooral heel blij dat ik tegenwoordig niet meer ingewikkeld hoef te doen en leugens hoef te verzinnen om wonden te verbergen. Maar tegelijkertijd zal ik mijn littekens wel uit moeten blijven leggen. Want in de zomer kan je er nou eenmaal niet om heen. Met sporten wil ik me niet verbergen onder een dik vest en ook ik wil gewoon een dagje naar het strand kunnen. Dus helaas zijn er situaties waar ik er niet onderuit kom. Ik moet ook heel eerlijk bekennen dat ik er dan ook niet altijd blij van wordt. Mijn benen en arm zijn er niet mooier op geworden en het doet me pijn dat ik mezelf zolang zoveel pijn aan heb gedaan. Maar tegelijkertijd motiveert dat me onwijs om het in de toekomst anders te doen. Om liever voor mezelf te zijn en zelfbeschadiging echt niet meer als optie te zien.
Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust. Ik vind oprecht dat ook dit soort onderwerpen uit de taboesfeer gehaald moeten worden.
Liefs,
Ilona
Voor meer omtrent dit onderwerp kan je me volgen via Instagram.
33 reacties
Bedankt voor je openheid.
Probeer de pijn dat je zolang vast gezeten heb los te laten. Jouw littekens vertellen de wereld wat voor krachtig persoon jij bent, NU!! Jij hebt dat snijden overwonnen en bent begin 20!
Ik heb tot mijn 40ste vastgezeten in mijn trauma, niet gesneden, maar een eetstoornis ontwikkeld en overwonnen!
Met mijn ervaringen heb ik al heel wat mensen verder mogen helpen. Mijn trauma heb ik omgezet in iets nuttigs.
Dat doe jij nu eigenlijk ook, door er openheid over te geven. Daar is heel veel kracht voor nodig.
Je bent een mooi en waardevol mens Ilona.
Bedankt voor je onwijs mooie reactie. En wat mooi om te horen dat je het ook overwonnen hebt!
Ik vind het inderdaad heel heftig om te lezen. Mijn dochter heeft een studie neuropsychologie gevolgd en dat vond ik altijd zo interessant dat ik veel ‘meegelezen’ heb. Ik wist er dus al wel iets over. Over de verslavende werking bijvoorbeeld. Maar het wel even iets anders om jóuw verhaal te lezen dan een stuk in een of ander studieboek. Ik vind het hartverscheurend dat je zo’n groot trauma mee gemaakt hebt en dat je dit nodig had om daarmee om te gaan. Je foto’s vind ik ergens toch ook wel… mooi. Of mooi.. iets… Maar ik weet er even geen ander woord voor. Puur of zo. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Ik vind je zo’n ongelooflijk dapper en mooi mensenkind! Ik vind het geweldig dat je hier zo open over bent. Je maakt verschil, denk ik, in hoe mensen hier tegenaan kijken. En dat is goed. Je bent goed bezig, hou vol en inderdaad; don’t stop dancing. Liefs!
Echt knap dat je dit zo neerschrijft.
Verder ben ik beetje stil van je stukje!
Niet dat het onderstaande er iets mee te maken heeft.
Maar ik hoor wel eens iets!
Metacognitieve therapie voor de obsessieve-compulsieve stoornis.
Mijn dochter, ze promoveerde net hierin.
Dankjewel! Ik ken de term maar ben zelf uiteindelijk onder het autisme spectrum terecht gekomen
Wat knap dat je dit nu zo allemaal op papier kunt en durft te zetten. Ik hoop dat opener erover zijn niet alleen anderen helpt, maar ook jou gaat helpen! Veel sterkte en succes xx
Dankjewel, lief van je! x
Je bent dapper dat je dit schrijft, van je afschrijven is ook een overwinning van je zelf.
Gelukkig heb je de motivatie om de toekomst in te gaan, don’t stop dancing. Hans
Dankjewel!
Ik vind jou zo ongelooflijk stoer. En sterk. En dapper. Misschien ben je dat niet met me eens, maar voor mij, als toch relatieve buitenstaander, vind ik dit een van de mooiste en ontroerendste blogs die ik ooit las. En ik las er veel. ;-)
Weet zeker dat je ons hiermee helpt en ook heel veel anderen!
Heel erg bedankt. Oprecht.
Wat ben je toch een stoer wijf ik denk dat er mensen zijn die dit nog niet durven delen als anonieme blogger.
Ik vond het wel eens tijd worden om dat te doorbreken
Een ontroerend blog en sterk dat je dit onderwerp uit de taboesfeer probeert te halen. Door je verhaal te vertellen geef je zelfbeschadiging een gezicht en maakt het menselijk.
Sterkte met elke dag meer afstand nemen van dit stukje traumaverwerking.
Ik vind je ongelooflijk dapper en stoer!
Dankjewel! Lief van je
Dapper, en wat doet het mij pijn je littekens te zien, ondanks dat ik het volledig accepteer. Het voelt zo, omdat het jouw strijd zo weergeeft, iets wat ik je niet gun. Zo moeilijk kan het leven zijn, kennelijk. Zie ze voortaan als herinnering aan je kracht om dat te doorstaan. Hug.
Dat doe ik zeker. Het hoort bij mij en bij mijn verhaal en in die zin probeer ik ze nu ook echt te accepteren.
Dappere meid, ben je. Hou vol.
Dankjewel, ik doe mijn best.
Vaak komt uit iets heel negatiefs iets heel moois en waardevols. Dat zeg ik niet om iets te rechtvaardigen, maar wel om je voor te bereiden op dat je misschien wel iets bijzonder moois kan gaan doen. Misschien is het de stap om je ervaringen te delen op je blog, waardoor je reacties krijgt, of iemand anders helpt. Hoe dan ook. Er komt uiteindelijk iets goeds uit.
Zelfbeschadiging is iets wat zo zichtbaar is dat je er ook niet omheen kunt. En ik denk dat het bestlastig is voor mensen om in te schatten of ze er wel of niet over kunnen beginnen. Als je het uit de weg wilt hebben, kun je altijd nog een standaard antwoordje op niet-gestelde vragen bedenken. En dan bepaal jij of het een opening is of een ‘en nu hebben we het er verder niet over’. Jij bepaalt.
Bedankt voor je uitgebreide reactie. We gaan zien wat het brengt. Ik zou het al fijn vinden als het voor een stukje openheid kan zorgen bij mensen.
Jammer dat ik je niet heb kunnen helpen toen je 12 was!
Ik wens je veel sterkte, geluk en kracht voor de toekomst!❤💪🍀
Dankjewel!
Heel erg moedig dat je hierover durft te schrijven. Het zou geen taboe moeten zijn. Wel ontzettend heftig om te lezen dat het zover is gekomen dat automutilatie voor jou de enige manier was om enigszins met je trauma om te kunnen gaan. Hopelijk ben je nu op de weg omhoog en heb je andere manieren gevonden om met je gevoelens om te gaan. ❤️
Dankjewel! Ik heb voor mijn gevoel wel echt de juiste weg te pakken nu, dat is wel echt heel fijn na zo lang geleefd te zijn door alles wat er gebeurde.
Goed dat je er over schrijft. En wat erg dat jij (en vele anderen) op deze manier met hun problemen moeten omgaan en niet gehoord worden. Overigens kun je waarschijnlijk die littekens nog een beetje verbeteren. In mijn massagepraktijk heb ik goede resultaten met het “masseren” van littekens. Ik stuur je apart wel een paar tips. Mijn ervaring is dat het rode grotendeels verdwijnt, maar ik weet niet of dat bij jou ook zo is. Succes met je hele genezings proces. En laat je door de lockdown niet in de put brengen. SUcces!
Dankjewel. Ik gebruik ook een littekencrème en heb wel het idee dat het nog steeds wat lichter wordt. Helemaal verdwijnen zal het niet maar ik probeer er wel goed voor te zorgen.
En gelukkig gaat mijn dagbesteding gewoon door, dus dat is wel heel fijn, geeft toch een beetje houvast nu met weer een lockdown.
Vier weken, dappere jij! En elke dag is er weer één.
Ik vind het heel erg goed dat je hierover hebt geschreven (maar snap ook dat je er eerder niet aan toe was). Ik denk, net als jij, dat er nog te weinig over wordt gesproken én dat er soms heel neerbuigend over wordt gedaan. Onterecht.
Mooi dat jij er ook open over bent als mensen ernaar vragen. Dat vragen moeilijk is, snap ik overigens ook. Maar ja, stop dan ook met staren…
Dankjewel! En inderdaad, sommige reacties zijn best lastig dus ik hoop echt iets te kunnen doorbreken zo.
Ik denk dat het een hele grote stap is voor jezelf dat je hier nu zo open over bent, want dan kun je er in ieder geval veel beter mee omgaan. Ik kan me voorstellen dat het vervelend is wanneer mensen staren en niks vragen, maar ik denk ook dat ze niet vragen omdat ze bang zijn dat het voor jou lastig is om erover te praten of dat het te persoonlijk is. Maar goed, stop dan gewoon met staren…
Daar heb je ook wel gelijk in. Het blijft dubbel.
Ik kan er inderdaad wel al een stuk beter mee omgaan gelukkig.
Hoi Ilona, ik vind het heel knap dat je er zo open over kunt en durft te praten.
Probeer alsjeblieft vol te houden, je bent het zo waard.
Veel succes, lieve groetjes van Anneke
Dankjewel, heel lief!