Zelfdoding is een onderwerp waar een taboe op heerst. Dat kunnen we hoe dan ook concluderen. Het is een onderwerp waar we niet gemakkelijk over praten. Maar waar we wel meer over zouden moeten praten. Want door nu de vraag aan iemand te stellen, zou je een leven kunnen reden. En daarom moeten we het gesprek rondom zelfdoding openen. Omdat het levens kan redden. De strijd lichter kan maken.
Zelfdoding is een onderwerp waar we vaak op een bepaald punt allemaal mee geconfronteerd worden. Je komt het tegen in de media, in je kennissenkring of zelfs nog dichterbij. Toch blijft het een onderwerp wat lastig te bespreken is. Terwijl je met één vraag letterlijk de vraag van iemands leven kan stellen.
Maar hoe dan?
Ik kan me voorstellen dat je niet weet waar je moet beginnen. Als je het idee hebt dat iemand niet goed in zijn/haar vel zit, kan het lastig zijn dit bespreekbaar te maken. Toch is het aan te raden het gesprek wel aan te gaan. Omdat hulp zoeken vaak lastig kan zijn en je dit wellicht samen kan doen. Maar hoe stel je dan die vraag? Nou bijvoorbeeld zo:
Denk jij wel eens, van mij hoeft het niet meer?
Heb jij er wel eens de gedachte om een einde aan je leven te maken?
Vaak wordt er gedacht dat je met de vraag iemand op ideeën kan brengen, of het alleen maar erger maakt. Echter, door het gesprek te openen, kan je iemand de ruimte geven zijn/haar gedachten te delen. Mensen zitten vaak klem met de gedachte, dus het kan al heel helpend zijn hier over te praten. Geef ze de ruimte hun verhaal te delen. Het kan wat moeite kosten, vaak is het iets wat ze nooit eerder hebben gedeeld en vaak mee vast zitten in hun eigen hoofd.
Lees ook: Zelfbeschadiging: Mijn verhaal
Beter niet doen
Oplossingen of adviezen geven kan je vaak beter niet doen. Want je kan het niet voor iemand oplossen. Je kan er zijn, je kan luisteren en je kan eventueel samen op zoek gaan naar hulp. Beloof niet dat je het voor jezelf houdt, want daar help je diegene niet mee. Want besef je goed dat iemand in gevaar kan zijn en dat het daarom belangrijk kan zijn er hulp bij te betrekken. Bijvoorbeeld door middel van de huisarts of een huidige behandelaar.
Meer tips en informatie vind je ook in mijn boek Licht in het donker.
Ook kan je ten alle tijde terecht bij 113 online of via 0800-0113 (of het noodnummer 113). Voor jezelf, of voor een ander. Je hoeft het niet alleen te doen.
Liefs,
Ilona
13 reacties
Goed dat je hier aandacht aan besteedt. Eigenlijk is het best wel raar dat het zo’n taboe is, vind ik.
Ja, ik snap het ergens wel want het is best een ingewikkeld onderwerp, maar door er niet over te praten wordt het niet echt makkelijker.
Heftig!!!
Heel mooi wederom meis. Je maakt dingen bespreekbaar. Zelf ben ik sowieso al van het vragen stellen. Of van het luisteren.
Mooi om te lezen. Ik vind het toch wel belangrijk juist over dingen te praten, omdat ik weet hoe moeilijk het kan zijn.
Wat een belangrijk onderwerp dit. Ik bedenk nu dat eigenlijk maar één keer iemand me zo’n vraag heeft gesteld en dat was omdat ik zelf iets zei wat er heel in de verte mee te maken zou kunnen hebben. Terwijl ik het inderdaad niet erg zou vinden als iemand zo’n vraag zou stellen.
Andersom: ik vind het ook best pittig om zelf zo’n vraag te stellen. Dat geef ik gelijk toe;).
Ik snap ook heel goed dat het pittig is. Maar ik geloof tegelijkertijd ook oprecht dat het gesprek er over openen wel meer ruimte geeft. Voor beide, je hebt dingen duidelijker en je kan je verhaal kwijt.
Ik vind het moedig van je door je zo open op te stellen. Ik weet niet of ik dat zou kunnen om de eenvoudige reden dat ik het nog niet heb meegemaakt. Dat maakt het ook lastig om zo’n situatie te beoordelen..
Dankjewel. Kan ik me voorstellen. Voor mij is het heel dicht bij gekomen, dus ik moest ook wel. Maar heb daardoor wel geleerd dat het gesprek openen wel echt kan helpen, ook naar anderen toe.
Heel sterk van jou om door je blog het gesprek aan te willen gaan! Liefs, M
Dankjewel lieverd
Het is ook best heftig. Omdat de aanleiding voor zelfmoordgedachtes zo uiteenlopend kan zijn, is het voor een buitenstaander soms ook heel moeilijk om de juiste ondersteuning te bieden. Want als je zelf die gedachtes en gevoelens niet hebt, dan is het heel moelijk om het te begrijpen. En om niet in cliche’s te vervallen van ‘maar dit of dat is toch zo mooi, en denk eens aan hoe goed je het hebt’. En hoe biedt je hulp aan iemand die zegt dat niet te willen? Maar je hebt denk ik gelijk: je kunt het er in ieder geval over hebben zodat het bespreekbaar wordt. Sowieso zouden we meer over de dood moeten praten. Zonder nou echt morbide te worden.
Daar heb je helemaal gelijk in. Ik denk dat je het ook niet per se hoeft te begrijpen. Maar er over praten is al een hele stap. En sowieso, er meer over praten zou niet verkeerd zijn.