Zolang je maar in jezelf gelooft

Als je mij een jaar geleden had verteld dat ik dit jaar China zou bezoeken, had ik je verbaast aangekeken. En als je dan ook nog de mededeling had gedaan dat ik een berg met zo’n 2500 traptreden zou beklimmen, had ik je keihard uitgelachen. En dat terwijl dit allemaal recentelijk realiteit is geworden. Een realiteit waar ik nooit van had kunnen dromen. Nooit van had durven dromen.

Toen het mailtje mij bereikte over het uitwisselingsproject met China wist ik -enthousiast als ik was- niet hoe snel ik me in moest schrijven. En zo gezegd zo gedaan, ik vulde het formuliertje in en wachtte af. En net op het moment dat ik dacht dat ik toch niet uitgekozen was, kwam het mailtje binnen. Met de boodschap dat ik geselecteerd was voor het uitwisselingsprogramma.

En begin dit jaar begon dit avontuur al, toen de Chinese studenten bij ons op bezoek kwamen. Een ontzettend leuke ervaring maar het echte avontuur begon voor mij pas op 10 oktober. De dag dat ik het vliegtuig naar China instapte.

En de reis op zich was al een hele overwinning voor me. Voor het eerst zolang en zover van huis, allemaal nieuw eten, nieuwe mensen, een nieuwe cultuur. Maar de grootste overwinning voor mij was toch echt wel de beklimming van de berg. Ondanks dat het door middel van traptreden was.
Want mijn longkwaliteit was op zijn zachtst gezegd niet geweldig in China (mede door mijn astma). En die dag was het ook nog eens ontzettend vochtig. Maar goed, wij hadden het plan bedacht om lopend om hoog te gaan lopen, en als ik iets wil, dan doe ik het ook.

Dat was mijn gedachte tot ongeveer trede 400. Alhoewel ik op dat punt nog zeker de moed had en ook nog gewoon stevig door stampte begon ik me wel steeds meer af te vragen waarom ik dit deed. Mijn longen kregen het steeds lastiger en ik merkte dat ik af en toe achter begon te raken. Mijn benen deden pijn, ik zweette me kapot en toen ik op de 1000 treden zat, had ik het gevoel niet meer te kunnen. Maar gelukkig waren daar twee vriendinnen en een hele lieve Chinese buddy, die me vertelden dat ik het wel kon. En uiteindelijk ben ik door hun bemoedigende woorden en mijn eigen wilskracht op de top terecht gekomen. Want ik wilde het ontzettend graag. Ik wilde mezelf bewijzen dat ik dit kon, met mijn longen.

Voor mij was het beklimmen van deze berg een ontzettend grote overwinning. Ik had nooit verwacht dat ik de top zou bereiken, dat ik het zou kunnen. En het gevoel wat ik kreeg toen ik -nog net niet kruipend- de top bereikte, was geweldig.

En voor mij was hiermee het cliché bewezen. Zolang je in jezelf gelooft, kan je alles. Want hoe graag ik ook op wilde geven, diep van binnen was er dat sprankeltje hoop. Een sprankeltje geloof in dat ik boven zou komen. En dat ene sprankeltje hoop, zorgde voor zoveel kracht, dat ik de top heb bereikt. Dus hoe cliché het ook klinkt; zolang je in jezelf gelooft, kan je alles.

Geloof in je eigen kracht

Liefs,
Ilona